Page 12 - GP_kwiecień(3)_2009
P. 12
omnienie
Profesor Andrzej Gałkowski W 1951 roku magister inżynier architekt Andrzej Gałkowski został
(1926-2009) skierowany przez Komisję Przydziału Pracy dla Absolwentów do
Biura Projektowego „Miastoprojekt – Poznań”. Dzięki specjaliza-
W dniu 3 marca 2009 zmarł profesor dr hab. inż. arch. cji z ostatniego roku studiów trafił do pracowni służby zdrowia
Andrzej Gałkowski, architekt, naukowiec, dydaktyk, zorganizowanej w 1950 roku przez arch. Janinę Czarnecką, żonę
współorganizator wyższego szkolnictwa architek- prof. Władysława Czarneckiego, ówczesnego dziekana Wydziału
tonicznego w Poznaniu. Pogrzeb odbył się w 10 marca 2009 na Architektury w poznańskiej Szkole Inżynierskiej. W 1954 roku po
cmentarzu górczyńskim. mianowaniu na stanowisko starszego projektanta samodzielnie
kierował Pracownią Projektów nr 4. W latach 1951-64 – okresie
Profesor Andrzej Gałkowski urodził się w 1926 roku w Gnieźnie. pracy w „Miastoprojekcie” Andrzej Gałkowski w zespole zaprojek-
Na początku okupacji zamieszkał z rodzicami w Poznaniu, gdzie tował oraz indywidualnie zaprojektował i zrealizował na obszarze
pracował jako laborant w fabryce „Stomil”. Po aresztowaniu ojca środkowej i zachodniej Polski liczne obiekty oraz zespoły służby
przez Gestapo w 1941 roku i wysiedleniu z mieszkania, razem zdrowia: m. in. Wojewódzki Ośrodek Onkologiczny w Poznaniu
z matką przeniósł się do rodziny we Wrześni. Tam zatrudnił się jako (1952-1953), Zakład Anatomii Patologicznej przy Szpitalu w Łę-
goniec w biurze handlowym, a jednocześnie kontynuował naukę gnowie (1952-1953), Szpital Garnizonowy w Grudziądzu (1954, z
na tajnych kompletach. Dzięki temu już 1946 roku zdał egzamin J. Wciorko), Stację Krwiodawstwa w Poznaniu (1953-1957), Wo-
dojrzałości w poznańskim liceum im. Karola Marcinkowskiego. jewódzką Stację Krwiodawstwa w Warszawie (1959-1964). Naj-
Następnie rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki ważniejszy z punktu widzenia artystycznego okres twórczości A.
Gdańskiej, zakończone w 1951 roku dyplomem magistra inżyniera Gałkowskiego, związany przede wszystkim z realizacją obiektów
architekta. uzdrowiskowych, rozpoczyna się po 1956 roku projektem Sa-
natorium Wojskowego w Ciechocinku (1956-1961, w zespole z
Droga zawodowa profesora Andrzeja Gałkowskiego rozpoczęta w J. Wciorko i J. Otomańskim). Następnie powstają Dom Zdrojo-
1951 roku, dzieli się na dwa etapy: w pierwszym zajmował się wy (sanatorium nr 1) P.P.U. Ciechocinek z zakładem balneotera-
głównie projektowaniem architektonicznym, w drugim pracą na- peutycznym (1957-1963, z J. Kyclerem i J. Otomańskim), Stacja
ukową, dydaktyczną i organizacyjną w tworzącym się, a następnie Krwiodawstwa w Warszawie (1959-1962), Zakłady Teoretyczne
rozwijającym się z jego wielkim udziałem, wyższym szkolnictwie Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi
architektonicznym w Poznaniu. Jednak zarówno w działalności (1960-1964, z A. Weissem), Zakład Lecz-
projektowej jak i naukowo-dydaktycznej motywem przewodnim niczo-Wypoczynowy „Ruch” w Ciecho-
była architektura i urbanistyka obiektów dla ludzi niepełnospraw- cinku (1960-1963), Sanatorium Związku
nych i starszych oraz budownictwo ochrony zdrowia. Zawodowego Pracowników Państwowych
(1961-1964, z J. Wciorko). Już wcześniej
projektowane przez A. Gałkowskiego
obiekty charakteryzowały się pionierskimi
rozwiązaniami funkcjonalnymi, będącymi
skutkiem dogłębnych analiz teoretycznych
i badań istniejących obiektów. Jednak do-
piero upadek krępującego swobodę twór-
czą socrealizmu ujawnił wielkie możliwości
artystyczne projektanta, który nawiązując
do najlepszych dokonań stylu międzynaro-
dowego w jego „bauhausowskiej” redakcji,
tworzył architekturę wpisaną w kontekst
przestrzenny, wyznaczając jednocześnie
kierunki rozwoju nowoczesnego budow-
nictwa sanatoryjnego i służby zdrowia
w Polsce. Naukowe zainteresowania ar-
chitekta, widoczne w podejściu do projektowania, zaowocowa-
ły udziałem w studiach doktoranckich na Politechnice Gdańskiej
uwieńczonych dysertacją doktorską „Sanatoria z urządzeniami dla
balneoterapii w uzdrowiskach” opracowaną pod kierunkiem prof.
S. Porębowicza, obronioną w 1962 roku. Pod koniec 1963 roku A.
Gałkowski przeniósł się do Politechniki Poznańskiej rozpoczynając
pracę na stanowisku adiunkta w Katedrze Budownictwa Wiejskie-
go na Wydziale Budownictwa Lądowego. W 1974 roku uzyskał
tytuł doktora habilitowanego nauk technicznych na podstawie
rozprawy habilitacyjnej „Urządzenia ochrony zdrowia i opieki spo-
łecznej w osadnictwie wiejskim – problematyka lokalizacji, funkcji
i formy przestrzennej”. W 1983 roku został mianowany na stano-
wisko profesora nadzwyczajnego PP, a w 1991 roku uzyskał tytuł
profesora zwyczajnego.
10 | Głos Politechniki
Profesor Andrzej Gałkowski W 1951 roku magister inżynier architekt Andrzej Gałkowski został
(1926-2009) skierowany przez Komisję Przydziału Pracy dla Absolwentów do
Biura Projektowego „Miastoprojekt – Poznań”. Dzięki specjaliza-
W dniu 3 marca 2009 zmarł profesor dr hab. inż. arch. cji z ostatniego roku studiów trafił do pracowni służby zdrowia
Andrzej Gałkowski, architekt, naukowiec, dydaktyk, zorganizowanej w 1950 roku przez arch. Janinę Czarnecką, żonę
współorganizator wyższego szkolnictwa architek- prof. Władysława Czarneckiego, ówczesnego dziekana Wydziału
tonicznego w Poznaniu. Pogrzeb odbył się w 10 marca 2009 na Architektury w poznańskiej Szkole Inżynierskiej. W 1954 roku po
cmentarzu górczyńskim. mianowaniu na stanowisko starszego projektanta samodzielnie
kierował Pracownią Projektów nr 4. W latach 1951-64 – okresie
Profesor Andrzej Gałkowski urodził się w 1926 roku w Gnieźnie. pracy w „Miastoprojekcie” Andrzej Gałkowski w zespole zaprojek-
Na początku okupacji zamieszkał z rodzicami w Poznaniu, gdzie tował oraz indywidualnie zaprojektował i zrealizował na obszarze
pracował jako laborant w fabryce „Stomil”. Po aresztowaniu ojca środkowej i zachodniej Polski liczne obiekty oraz zespoły służby
przez Gestapo w 1941 roku i wysiedleniu z mieszkania, razem zdrowia: m. in. Wojewódzki Ośrodek Onkologiczny w Poznaniu
z matką przeniósł się do rodziny we Wrześni. Tam zatrudnił się jako (1952-1953), Zakład Anatomii Patologicznej przy Szpitalu w Łę-
goniec w biurze handlowym, a jednocześnie kontynuował naukę gnowie (1952-1953), Szpital Garnizonowy w Grudziądzu (1954, z
na tajnych kompletach. Dzięki temu już 1946 roku zdał egzamin J. Wciorko), Stację Krwiodawstwa w Poznaniu (1953-1957), Wo-
dojrzałości w poznańskim liceum im. Karola Marcinkowskiego. jewódzką Stację Krwiodawstwa w Warszawie (1959-1964). Naj-
Następnie rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki ważniejszy z punktu widzenia artystycznego okres twórczości A.
Gdańskiej, zakończone w 1951 roku dyplomem magistra inżyniera Gałkowskiego, związany przede wszystkim z realizacją obiektów
architekta. uzdrowiskowych, rozpoczyna się po 1956 roku projektem Sa-
natorium Wojskowego w Ciechocinku (1956-1961, w zespole z
Droga zawodowa profesora Andrzeja Gałkowskiego rozpoczęta w J. Wciorko i J. Otomańskim). Następnie powstają Dom Zdrojo-
1951 roku, dzieli się na dwa etapy: w pierwszym zajmował się wy (sanatorium nr 1) P.P.U. Ciechocinek z zakładem balneotera-
głównie projektowaniem architektonicznym, w drugim pracą na- peutycznym (1957-1963, z J. Kyclerem i J. Otomańskim), Stacja
ukową, dydaktyczną i organizacyjną w tworzącym się, a następnie Krwiodawstwa w Warszawie (1959-1962), Zakłady Teoretyczne
rozwijającym się z jego wielkim udziałem, wyższym szkolnictwie Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi
architektonicznym w Poznaniu. Jednak zarówno w działalności (1960-1964, z A. Weissem), Zakład Lecz-
projektowej jak i naukowo-dydaktycznej motywem przewodnim niczo-Wypoczynowy „Ruch” w Ciecho-
była architektura i urbanistyka obiektów dla ludzi niepełnospraw- cinku (1960-1963), Sanatorium Związku
nych i starszych oraz budownictwo ochrony zdrowia. Zawodowego Pracowników Państwowych
(1961-1964, z J. Wciorko). Już wcześniej
projektowane przez A. Gałkowskiego
obiekty charakteryzowały się pionierskimi
rozwiązaniami funkcjonalnymi, będącymi
skutkiem dogłębnych analiz teoretycznych
i badań istniejących obiektów. Jednak do-
piero upadek krępującego swobodę twór-
czą socrealizmu ujawnił wielkie możliwości
artystyczne projektanta, który nawiązując
do najlepszych dokonań stylu międzynaro-
dowego w jego „bauhausowskiej” redakcji,
tworzył architekturę wpisaną w kontekst
przestrzenny, wyznaczając jednocześnie
kierunki rozwoju nowoczesnego budow-
nictwa sanatoryjnego i służby zdrowia
w Polsce. Naukowe zainteresowania ar-
chitekta, widoczne w podejściu do projektowania, zaowocowa-
ły udziałem w studiach doktoranckich na Politechnice Gdańskiej
uwieńczonych dysertacją doktorską „Sanatoria z urządzeniami dla
balneoterapii w uzdrowiskach” opracowaną pod kierunkiem prof.
S. Porębowicza, obronioną w 1962 roku. Pod koniec 1963 roku A.
Gałkowski przeniósł się do Politechniki Poznańskiej rozpoczynając
pracę na stanowisku adiunkta w Katedrze Budownictwa Wiejskie-
go na Wydziale Budownictwa Lądowego. W 1974 roku uzyskał
tytuł doktora habilitowanego nauk technicznych na podstawie
rozprawy habilitacyjnej „Urządzenia ochrony zdrowia i opieki spo-
łecznej w osadnictwie wiejskim – problematyka lokalizacji, funkcji
i formy przestrzennej”. W 1983 roku został mianowany na stano-
wisko profesora nadzwyczajnego PP, a w 1991 roku uzyskał tytuł
profesora zwyczajnego.
10 | Głos Politechniki
